Afscheid

Toen Piwi Ginger in ons leven verscheen schoot er iets door mijn hoofd en niet alleen door de mijne.
Dit is toch geen voorteken dat binnenkort onze lieve oude poes Malloot haar laatste adem zou gaan uitblazen?

Mallootje verscheen voor het eerst in mijn leven in juli 1992 toen ik net 7 maanden op kamers woonde.
Ik ging samen met een huisgenote naar haar tante toe die op een boerderij woonde.
Geen idee waarvoor we daar toen waren maar ik weet nog wel dat we op een gegeven moment even een schuur in gingen waar een poes van hun lag met haar 5 kittens.
Er werd al grappend gezegd van: “Hey wil je een kitten hebben?” en ik was in 1 oogopslag gelijk al verliefd op de lapjesuitvoering die tussen de tijger streepachtige kittens in lag.
“Ze zijn allemaal beschikbaar behalve de lapjeskitten, die willen we zelf houden”.
Bammm daar ging mijn gelukzalige gevoel en voor mij was het gelijk klaar.
Ik kon de lapjes poes niet kiezen? Nou dan wilde ik er helemaal geen 1 want daar had ik niet dat bijzondere gevoel bij gehad bij de eerste oogopslag.
Nee dank je, laat maar zitten!
Ik was er al klaar mee en liep de schuur weer uit naar buiten toe.
Even later zei die tante tegen mij dat als ik echt heel erg graag die lapjes kitten wilde hebben dat ik die dan wel mocht hebben. Ik was toen ook dolgelukkig toen ze dat zei en een paar weken later toen ze groot genoeg waren om de moeder te verlaten kon ik haar dan ook ophalen.
Voor het eerst ging ik “samenwonen” sinds ik mijn ouderlijke huis had verlaten en dat was niet met Eric waar ik toen sinds december 1991 een relatie mee had maar met een bloedmooie lapjespoes!

Ze had gelijk nog geen naam, ik ben een ontzettend moeilijke wat namen verzinnen betreft.
Eric had al geopperd van is Veronicue geen mooie naam? Dit omdat er zowel eric en ivon uit die naam konden.
Maar ik dacht, heh bah wat een kaknaam, das niks voor dit beessie!
Ik ben vaak een mens van de momenten en na een tijdje toen de poes weer eens rare capriolen uithaalde en zijwaards kangaroe springend de kamer in hupste schoot er bij mij uit van sjeeh wat een malloot zeg!
En daarmee werd Haar roepnaam dus Malloot! 🙂

Malloot heeft heel wat andere huisdieren te vriend gehad zoals een hamster die Valentijn heette, een angora konijn die Stamper heette, nog twee hangoor konijnen, een kooikerhond “Dolly”, poes Teddy en May-Lee onze huidige hond en onze 3 kippen en twee konijnen die in de tuin in de ren lopen.
Heeft wat verhuizingen meegemaakt, onze trouwdag, de geboorte van onze twee dochters.
Kortom heel veel verschillende periodes van geluk, verdriet die ik heb gedeeld met haar.
Haar bijnaam was ook moeder overste want we hebben altijd het gevoel gehad dat malloot over ons waakte.
Zelfs in de periode begin dit jaar toen Eric en ik in een moeilijke huwelijkscrisis zaten leek het dat Malloot ons liet weten dat ze niet wilde dat we uit elkaar zouden gaan.

Afgelopen 3 jaren begon Mallootje al wat af te takelen, ze kreeg steeds meer ouderdomskwaaltjes.
Diep in mijn hart wist ik wel dat het niet zo lang meer zou gaan duren dat ik haar zou gaan moeten missen maar ik wilde er niks over horen.
Al een paar keer begon Eric er afgelopen maanden over dat ze naar de dierenarts zou moeten om na te laten kijken en of het nog wel eerlijk was tegenover haar om haar zo door te laten leven.
Waarop ik dan verontwaardigd liet weten dat ze nog best gelukkig was en nog prima naar haar zin had bij ons, ik was als de dood om haar te moeten gaan missen!!!!

Toen Piwi bij ons kwam vier weken geleden accepteerde Malloot hem gelijk, iets wat wij best wel heel erg raar vonden.
Over het algemeen accepteerde Malloot alles wel maar had ze altijd een soort overmacht over zich, zij was de baas en doe niks wat mij niet aan staat of je krijgt een standje van me!
Bij Prius die in maart dit jaar bij ons kwam had ze zeer zekers die houding maar bij Piwi ging ze zelfs aan hem snuffelen en liet ze rustig toe dat Piwi haar besnuffelde en bij haar kwam liggen.

Helaas kampte Malloot toen al behoorlijk met pijnklachten op diverse plaatsen en zag je haar met de dag aftakelen.
Zo kon ze ineens niet meer op de plank springen waar de voer en drinkbakjes staan en zo kon ze geen brokje meer binnen krijgen en moesten we uitwijken naar heel fijn gesneden kipfilet en zelfs dat kreeg ze moeizaam naar binnen.
Een zak met botten werd ze en haar vacht werd er niet mooier op.
Toen Eric twee weken geleden weer voorstelde om naar de dierenarts te gaan en die een mening te vragen over de kwaliteit van Malloots leven wist ik dat ik het nu niet meer tegen zou mogen houden en met lood in mijn schoenen zijn we toen ook heen gegaan met min of meer wetende wat de dierenarts zou gaan zeggen.
Ze is een oude poes en heeft een mooi leven gehad maar ze is moe, ze is op en ze verdiend het niet om nog verder in leven gehouden te worden met pijnstillers.
We spraken af dat ik zou gaan bellen om een afspraak te gaan maken dat de dierenarts bij ons thuis zou komen om Malloot voor eeuwig in slaap te laten vallen.
Ik heb op de terugweg en ’s avonds nog heel wat gehuild en afgevraagd waarom haar hartje er nou niet spontaan mee stopte tijdens haar slaap.
Uiteindelijk na een paar dagen een afspraak gemaakt dat de dierenarts haar op 9 november bij ons thuis zou laten inslapen.
De dag ervoor heeft Eric nog een mooi kistje voor haar getimmerd en zelfs voering er in gedaan, ons Mallootje verdiende het niet om zo in een kuil zand neergelegd te worden en dat haar haren nat en vies zouden worden als ze dood is.
’s Nachts kon ik de slaap niet vatten en ben ik naar beneden gegaan en op de bank gaan liggen met mijn kussen en een warm fleecedeken.
Net alsof Malloot het aanvoelde, ze heeft de hele nacht tegen mij aangelegen op de bank.
De dag duurde aan de ene kant een eeuwigheid en aan de andere kant vloog het voorbij tot de dierenarts er was.
Ze heeft het geweten, haalde nog even een keer fel uit naar mijn arm toen ze een prik kreeg maar was gelukkig ontzettend snel in slaap, zo snel kon je niet afkijken!
Daarna kreeg ze “de” prik die er voor zorgde dat haar hartje stil ging staan en gelukkig ging dat ook super snel.
Ik heb me goed gehouden tot de huisarts me vroeg of het allemaal nog ging en of hij nog wat voor ons kon doen. Kon niks meer uitbrengen en schudde nee terwijl ik Mallootje aaide.
Hij wenste ons veel sterkte en ging weg, toen heb ik Malloot even gefatsoeneerd en in de kist gelegd. Daarna hebben we haar even later begraven in onze tuin, op een plekje waar ze vaak half in de zon en half in de schaduw lag.

Mijn maatje waar ik tot nu toe het langst mee heb samen gewoond is er niet meer, ik mis haar en ze zal voor altijd in mijn hart blijven bestaan.

Foto’s van een uur voor ze de laatste adem uitblies